Przejście do sekcji:

Treść strony: Drabiński Władysław

  • Zdjęcie Władysława Drabińskiego

Władysław Józef Drabiński  (1919 - 1989)

Władysław Józef Drabiński urodził się 20 listopada 1919 roku w Skępem. Jego rodzicami byli: Władysław Drabiński i Józefa z Małkiewiczów. Józek, bo tak na niego mówili przyjaciele i rodzina, początkowo mieszkał z rodzicami przy ulicy Kościelnej a następnie w rodzinnym murowanym domu przy Prostej. Nie miał rodzeństwa. Dzieciństwo spędził w Skępem. Uczył się w szkole podstawowej w Skępem a następnie w szkole średniej w Lipnie. W czasach szkolnych przyjaźnił się z Janem Elwertowskim, który mieszkał na stancji w domu jego rodziców.

Bezpośrednio po wybuchu II wojny światowej wraz z kolegami rozbrajał Niemców mieszkających w okolicach Skępego. Później aktywnie działał w konspiracji; przybrał pseudonim „Czarny”. Był jednym z pierwszych członków miejscowego oddziału POZ. Pracował jako malarz pokojowy. W okresie aresztowań w maju 1943 ostrzeżony przez jedną z pracownic urzędu gminy, że znajduje się na liście przewidzianych do aresztowania, opuścił Skępe. Przedostał się do działającego w okolicy oddziału partyzanckiego, a następnie do Warszawy. Nadal działał w konspiracji, uczęszczał na konspiracyjną podchorążówkę. Szczególnie zajmował się przewożeniem „prasy enowej”, co ułatwiała mu praca na kolei. Walczył w Powstaniu Warszawskim w stopniu plutonowego podchorążego o pseudonimie „Demon” w zgrupowaniu „Chrobry II”. Był dowódcą drużyny broniącej placówki „Fabryka Bormana” przy ul. Towarowej. Wytrwał na tym posterunku do końca powstania.

Po powstaniu przebywał w obozie jenieckim Lamsdorf (Łambinowice). W czasie ewakuacji obozu zbiegł z transportu i przedostał się do Włoch do II Korpusu generała Władysława Andersa. Pełnił tam służbę w żandarmerii. Po zakończeniu wojny przebywał w Anglii. Do Polski powrócił w 1947 roku. Zamieszkał w Warszawie i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim.

W 1949 roku ożenił się z Jadwigą Rumińską także pochodzącą ze Skępego. Po studiach nie mogąc znaleźć pracy z powodu przynależności do AK i armii generała Andersa wyjechał wraz z żoną i synem Rafałem urodzonym w 1950 r. do miejscowości Sitkówka w Kieleckiem. Pracował tam w Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych budującym linię kolejową Kielce - Busko Zdrój. W tamtym okresie w 1955 r. w Kielcach urodziła się córka Katarzyna.

Po powrocie do Warszawy wraz z rodziną w 1956 r. nadal pracował w PRK. Uzupełnił wykształcenie z dziedziny budownictwa. Później pracował w biurze projektów Ministerstwa Leśnictwa, a następnie w Zjednoczonych Zespołach Gospodarczych „Veritas” na stanowisku inżyniera do spraw inwestycji.

Utrzymywał przyjacielskie kontakty z kolegami z czasów szkolnych i okupacyjnych, szczególnie z Janem Elwertowskim i Zbigniewem Klubińskim. Był czynnym członkiem Środowiska Żołnierzy Zgrupowania „Chrobry II” Związku Powstańców Warszawy. Za działalność konspiracyjną i udział w Powstaniu Warszawskim został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej i Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Walecznych, Medal Wojska i Medal Zwycięstwa i Wolności (dwukrotnie 1974 r. i 1985 r.).

Władysław Józef Drabiński zmarł 1 lipca 1989 r. w Warszawie i tam został pochowany.

Relacja syna Rafała Drabińskiego

  • autor: Bożena Ciesielska
Przejdź do początku strony